هشت سال پیش از این بود

که از اعماق تیرگی

از تیرگی اعماق و نظامی که میرفت

تا بخوابد خاموش و بمیرد آرام

ناله ها برخاست

از اعماق تیرگی

آنجا که خون انسانها پشتوانه طلاست

وز جمجمه ی سر آن ها مناره ها برپاست

ناله ها برخواست

مطلب ساده بود

سرمایه خون میخواست

میپرسید چرا گوش کنید مردم

علتش این بود علتش این است

و این نه تنها مربوط به هند و چین است

بلکه از خانه های بی نان تا سفره های بی شام

از شکستگی سر چوبه ی دار خون آلود تا کنج زندان

از دیروز مرده تا امروز خونین

تا فردای خندان

از آسیای رمیده تا آفریقای اسیر

حلقه به حلقه شعله به شعله قطعه به قطعه

زنجیر به زنجیر

بر پا میشود توفان زندگی

توفان زندگی کینه ور و خشمگین

بر پا میشود

پاره میکند زنجیر بندگی

تا انسان ستمکش بشکند

بشکافد از هم سینه ی تابوت

خراب کند یک سره دنیای کهن را بر سر قبرستان

قبرستان فقر قبرستان پول

و بندگی استعمار بیش از این دیگر

نکند قبول نکند قبول

می لرزد آسمان می ترسد آسمان

و زمان...زمان و قلب زمان

و تپش خون آلوده ی زمان تندتر میشود تندتر دم به دم

و روز آزادی انسان ستمکش

نزدیکتر میشود قدم به قدم

از اشعار: کارو         تقدیم به شما عزیزان

گفتم که چیستن فرق میان شراب و آب

کاین یک کند خنک دل و آن یک کند کباب

گفتا که آب خنده ی عشق است در سرشک

لیکن شراب نقش سرشک است در سراب

از اشعار : کارو      

Parisienne Moonlight
مهتاب پاریسی
 

I feel I know you

من حس مي كنم كه تو را مي شناسم
I don't know how

نمي دانم چگونه
I don't know why
و نمي دانم چرا ..
I see you feel for me

من مي بينيم كه تو مرا حس مي كني
You cried with me

با من گريستي
You would die for me
شايد برايم بميري
I know I need you

من مي دانم كه به تو احتياج دارم
I want you

تو را مي جويم و مي خواهم
To be free of all the pain

تا آزاد باشم از تمامي درد هايي كه
You have inside
تو در جانت داري
You cannot hide

و نمی توانی پنهان شوی

I know you tried

من مي دانم كه تو سعی کردی

To be who you couldn't be

تا كسي بماني كه نمي توانستي باشي
You tried to see inside of me
تو سعی کردی تا درونم را ببینی
And now i'm leaving you

و حالا من در حال ترك كردن تو هستم
I don't want to go

من نمي خواهم بروم
Away from you

دور از تو
Please try to understand

لطفا سعي كن تا در ك كني
Take my hand

دستانم را بگير
Be free of all the pain

آزاد باش از تمامي دردهايي كه
You hold inside
در درونت حمل می کنی
You cannot hide

و نمی توانی پنهان کنی
I know you tried

من مي دانم كه کوشیدی
To feel...

تا حس كني
To feel...

تا حس كنی

متن فوق و ترجمه اش مربوط میشه به آهنگ زیبای مهتاب پاریسی کاری از گروه آناتما که لینک دانلود این آهنگ فوق العاده زیبا رو در زیر براتون نوشتم!امیدوارم لذت ببرید.

http://www.4shared.com/audio/TDLqoz9s/anathema-parisienne_moonlight_.htm

با عرض سلام و وقت به خیر خدمت دوستان عزیزم!امیدوارم در هر نقطه از کره زمین که هستید شاد باشید!در چند پست گذشته با چند شعر از کارو شاعر معاصر در خدمتتون بودیم!شاعری که در سن 28 سالگی دست به خودکشی زد!اما نمرد!در چند روز آینده بیوگرافی کوتاه و وصیتنامه این شاعر رو براتون مینویسم!من خودم شخصا به شعرهای او علاقه زیادی دارم!امیدوارم شما هم خوشتون بیاد!چون اکثر شعرهاشون درباره اوضاع بد جامعه و زندگی و فقر بود.

من اشک سکوت مرده در فریادم             دادی سر و پا شکسته در بی دادم

اینها همه هیچ ای خدای شب عشق      نام شب عشق را که برد از یادم

الا ای رهگذر منگر چنین بیگانه بر گورم

چه میخواهی چه می جویی در این کاشانه عورم؟

چه سان گویم چه سان گریم حدیث قلب رنجورم

از این خوابیدن در زیر سنگ و خاک و خون خوردن

نمیدانی چه میدانی که آخر چیست منظورم

تن من لاشه فقر است و من زندانی زورم

کجا میخواستم مردن؟ حقیقت کرد مجبورم

چه شبها تا سحر عریان بسوز فقر لرزیدم

چه ساعتها که سرگردان به ساز مرگ رقصیدم

از این دوران آفت زا چه آفتها که من دیدم

سکوت زجر بود و مرگ بود و ماتم و زندان

هر آن باری که من از شاخسار زندگی چیدم

فتادم در شب ظلمت به قعر خاک پوسیدم

زبسکه با لب محنت زمین فقر بوسیدم

کنون کز خاک فم پر گشته این صد پاره دامانم

چه می پرسی که چون مردم؟چه سان پاشیده شد جانم؟

چرا بیهوده این افسانه های کهنه بر خوانم؟

ببین پایان کارم را و بستان دادم از دهرم

که خون دیده آبم کرد و خاک مرده ها نانم

همان دهری که بایستی بسندان کوفت دندانم

به جرم اینکه انسان بودم و میگفتم :انسانم

ستم خونم بنوشید و بکوبیدم به بد مستی

وجودم حرف بیجایی شد اندر مکتب هستی

شکست و خرد شد افسانه شد روز به صد پستی

کنون ای رهگذر در قلب این سرمای سرگردان

به جای گریه :بر قبرم بکش با خون دل دستی

که تنها قسمتش زنجیر بود از عالم هستی

نه غمخواری نه دلداری نه کس بودم در این دنیا

در عمق سینه ی زحمت نفس بودم در این دنیا

همه بازیچه پول و هوس بودم در این دنیا

پر و پا بسته مرغی در قفس بودم در این دنیا

به شب های سکوت کاروان تیره بختیها

سرا پا نغمه ی عصیان جرس بودم در این دنیا

به فرمان حقیقت رفتم اندر قبر با شادی

که تا بیرون کشم از قعر ظلمت نعش آزادی

از اشعار: کارو        تقدیم به بازدیدکنندگان عزیز و ارجمند وبلاگ ساحل

نه من دیگر بروی ناکسان هرگز نمی خندم

دگر پیمان عشق جاودانی

با شما معروفه های پست هر جایی نمیبندم

شما کینسان در این پهنای محنت گستر ظلمت

ز قلب آسمان جهل و نادانی

به دریا و به صحرای امید و عشق بی پایان این ملت

تگرگ ذلت و فقر وپریشانی و موهومات می بارید

شما کاندر چمن زار بدون آب این دوران توفانی

بفرمان خدایان طلا تخم فساد و یاس میکارید

شما رقاصه های بی سر و بی پا

که با ساز هوس پرداز و افسونساز بیگانه

چنین سر مست و بی قید و سرا پا زیور و نعمت

به بام کلبه ی فقر و بروی لاشه ی صد پاره ی زحمت

سحر تا شام می رقصید

قسم :بر آتش عصیان ایمانی

که سوزانده است تخم یاس را در عمق قلب آرزومندم

که من هرگز بروی شما معروفه های پست هر جایی نمی خندم

پای میکوبید و می رقصید

لیکن من...به چشم خویش میبینم که می لرزید

می بینم که می لرزید و می ترسید

از فریاد ظلمت کوب و بیداد افکن مردم

که در عمق سکوت این شب پر اضطراب و ساکت و فانی

خبر ها دارد از فردای شور انگیز انسانی

و من ...هر چند مثل سایر رزمندگان راه آزادی

کنون خاموش در بندم

ولی هرگز بروی چون شما غارتگران فکر انسانی نمی خندم

     از اشعار:کارو     تقدیم به بینندگان عزیز وبلاگ ساحل

شنیدستم که در ایام پیشین              به شهری بوده است این رسم و آیین

که گر میداد مردی بینوا جان                زدی ناقوس زن یک ضربه بر آن

وگر از عده مابین میمرد                      دو ضربه بیشتر بر آن نمیخورد

امیر شهر که میمردی ز افسوس          سه ضربه میزدی محکم به ناقوس

بدین منوال بشد ایامی طی                که ناگه خواست زان صوت پیاپی

شمار آن ز ده و صد فزون شد               زجای خویشتن هر کس برون شد

نبود این ضربه ها با خلق مانوس           از آن گشتی شتابان سوی ناقوس

از آن شخصی که میزد ضربه ها را          بپرسیدند  شرح  ماجرا را

یکی گفت مگر دیوانه گشتی                 که از آیین ما بیگانه گشتی

یکی گفت مگر آخر چه کس مرد              که بانگ ضربه هایش گوشها برد

چو زان ناپخته مرداین حرف بشنفت         به بانگ رعد آسایی چنین گفت

زسلطان بهتری مرد زین ایالت                عدالت مرد ای مردم عدالت

شاعر این شعر زیبا رو نمیدونم کیه!ولی از زبان شخصی که این شعر رو شنیدم به من گفت این شعر رو در هیچ کجای دیگه پیدا نمیکنی و البته درست هم میگفت!من هم به شما میگم که فکر نکنم شما هم این شعر رو در جای دیگه ای پیدا کنید!!!به هر حال تقدیم به شما عزیزان بازدید کننده.